کسب مقام اول مسابقات شطرنج توسط امیر خیامیم، رهبری 16 مهره

من اما دلسرد نمی‌شدم. هر بار که شطرنج بازی می‌کردم، با خود می‌گفتم: “باید رهبری شایسته برای مهره‌هایم باشم.” این جمله در ذهنم تکرار می‌شد و انگیزه‌ای می‌ساخت برای بهتر شدن. به همین دلیل، هر فرصتی را برای یادگیری غنیمت می‌شمردم. فیلم‌های مسابقات بزرگ شطرنج را نگاه می‌کردم، بازی‌های کلاس را با دقت دنبال می‌کردم و حتی مسابقاتی که از تلویزیون پخش می‌شد را با شور می‌دیدم، تا بیاموزم چگونه یک رهبر کاردان برای مهره‌ها باشم.

روزی از روزها، به کلاس رفتم و مطابق معمول، کسی به بازی با من رضایت نداد؛ جز یک مرد میانسال که تجربه و وقارش از همان نگاه نخست پیدا بود. بی‌درنگ با خوشحالی پذیرفتم. هنوز بازی‌مان شروع نشده بود که حس کردم او همان رقیبی‌ست که همیشه دنبالش بودم.

در اولین بازی، تنها در ده حرکت و کمتر از چند دقیقه مرا کیش و مات کرد. اما برخلاف آنچه دیگران ممکن بود احساس کنند، من خوشحال بودم. خوشحال از این‌که کسی بالاخره با تمام توان روبه‌رویم ایستاده است. دوباره از او خواستم بازی کنیم، و او پذیرفت.

بیش از پنجاه بار با یکدیگر بازی کردیم. تمرین‌ها، شکست‌ها، یادگیری‌ها… همه برایم لذت‌بخش بودند. تا این‌که در بازی پنجاه‌ودوم، توانستم او را کیش و مات کنم.

او خندید، دستی بر شانه‌ام گذاشت و گفت:
«آفرین! تو واقعاً استعداد داری. بارها دیدمت که به کلاس می‌آیی. اما منتظر بودم خودت به من پیشنهاد بدهی. حالا مطمئنم که آینده‌ی خوبی در پیش داری. ادامه بده.»